Soms zou je wel eens willen dat mensen net zo zijn als paarden in een circus.
Dat je ze precies kunt laten doen wat jij wilt. Je laat ze rennen. Als het niet hard genoeg gaat gebruik je zo'n klein zweepje, waarmee je ze ook door de bocht kunt laten gaan.
En als je ze dan naast elkaar zet en je doet je handen omhoog, dan gaan ze op hun achterpoten staan van blijdschap, voor jou.
Ik heb een aantal jaren geleden eens meegedaan aan een workshop paardendressuur, als onderdeel van een managementtraining. En zowaar, de paarden reageerden precies op de manier waarop je het zweepje hield. Paarden zijn kuddedieren. In elke kudde staat aan het hoofd de "leidende merrie" en loopt aan het eind de "drijvende hengst". Als je je gedraagt als één van die twee kun je het paard in de manege precies sturen zoals jij dat wilt.
Trouw had daar vorig jaar ook een "artikeltje" over.
Maar ja, volgens mij zo werkt het niet bij mensen. En dat is eigenlijk maar goed ook.
Zo'n dressuur is op macht gebaseerd, op straffen en belonen. In het intermenseljk contact spelen er ook nog andere dingen zoals liefde, mededogen en vergeving. Vooral dat laatste heb ik bij een paard niet kunnen ontdekken.
