Vuurwerk

Vuurwerk kan niet dit jaar. Maar wat is er mis met het vuurwerk dat wij gratis aan de hemel zien iedere nacht? 

Oliebollentijd

Hier is geen verdere uitleg bij nodig. Laat ze u smaken!

Doorkijkje

Een winters doorkijkje naar kasteel Groevenbeek.

Staverden

Rustig het jaar uit met een winters plaatje uit 2017. Zou dit nog terug komen?

Kerstcircus

Je kunt het je haast niet meer voorstellen. Elke stoel gevuld en met een paar honderd man in Carré voor het Kerstcircus. Maar het gaat terugkomen. Dat weet ik zeker!

Tweede Kerstdag

Maria met kind. Een eenvoudige weergave van één van de grootste gebeurtenissen in het leven van de mensheid. (Ikoon: Marja Benschop-Smit, 2020)

Eerste Kerstdag

Ik heb een tijdje gezocht naar een mooie kerststal. Volgens mij hoort dat ook zo. Ik heb de afgelopen jaren veel kerkstallen gefotografeerd in Museum De Tien Malen in Putten. Maar helaas ging dat door corona dit jaar niet door. Daarom moest ik dit jaar echt op zoek naar het kerstkind. En toevallig blijkt achteraf dat dit dezelfde foto is die ik vorig jaar ook plaatste op dit Blog.
Wat mij in dit tafereel aanspreekt is de eenvoud, maar vooral ook rust die ervan uitgaat. Er valt natuurlijk een heleboel te zeggen en vooral te klagen over wat er allemaal niet kan met kerst. Maar je kunt het ook accepteren zoals het is. Dat zie ik hierin terug. Een glimlach op je gezicht en gewoon te-vreden zijn met wat je hebt. 

Ik wens iedereen een vredig kerstfeest!

Klantvriendelijk

"Druk op de bel en wij komen het op het bankje bezorgen", staat er op de deur van de winkel hier tegenover. Ondernemers zoeken naar mogelijkheden om er in deze coronatijd toch nog wat van te maken. Maak het wat gezellig, kerstboompje erbij. Schapenvacht op het bankje waar je je bestelling kunt noteren. En je verkoopt toch nog wat.
Ik weet het niet hoor, het is het opzoeken van grenzen. Maar ik begrijp het wel. Winkels zijn gesloten, afhalen mag wel. Als je maar niet binnen komt.
Het bijzondere van het bankje is dat het een voorstelling is die geïnspireerd is door "Het Laatste avondmaal" van Leonardo da Vinci. Als dat maar niet symbolisch is...

Een bijzonder detail is dat enige tijd later de gemeente het deze ondernemer verbood om zo handel te drijven, op straffe van boete. Zijn aanbod nodigde mensen teveel uit om sociaal te doen met het risico dat daarmee het coronavirus werd verspreid. Ik laat mijn mening daarover maar even in het midden. Maar een beetje overdreven vind ik het wel!

De lente komt er aan!

Ik weet het, ik weet het, de winter moet nog komen. Maar het leek begin deze week net of de lente al was begonnen. Het is tenslotte ook al de 23e en de dagen zijn al aan het lengen. Ik denk dat veel mensen er naar uitzien. Maar dan zonder corona graag!

Afstand

Afstand houden is het devies tegenwoordig. Anderhalve meter, minimaal. Dat hoef je een buizerd helemaal niet uit te leggen. Zoals de meeste vogels kiezen ze het hazenpad als je te dichtbij komt. Dat heeft niets met corona te maken, maar met een natuurlijk gevoel dat er gevaar dreigt.

Bij ons mensen werkt dat anders. Aristoteles wist al te vertellen dat verschil tussen mens en dier is dat een mens niet alleen een lichaam en ziel heeft, een mens is ook in staat om dingen te beredeneren. Een mens is een rede-lijk dier. Afstand houden is iets waarover wij eerst met elkaar willen praten. Is het nodig? En waarom dan? Hoe lang moet dat duren? En is dat wel redelijk? Daar zit hem nou precies de kneep. Of dat nodig en verstandig is, dat bepalen wij zelf wel. Wij houden niet van dingen die ons worden opgelegd.

Deze week las ik in een tweet van Stefan Paas: "Als God ons in plaats van de tien geboden, tien dringende adviezen had gegeven, was de ellende niet te overzien geweest." 

Ik denk dat we ons er bij neer moeten leggen dat er soms voorschriften zijn voor situaties die niet, zoals bij een buizerd, in onze natuur zitten, maar waar we ons, in ons eigen belang en in het belang van de ander, wel aan moeten houden. De voorschriften voor corona zijn er daar één van.

Richtingsgevoel

Stel, je bent wat ouder en je bent je richtingsgevoel een beetje kwijt, dan is het toch fijn als de gemeente je een handje helpt om de goede koers te kiezen...😉

Kerstkoor

Er mag niet gezongen worden in de kerk. Dat betekent dat we luisteren en in gedachten meezingen. Post.nl heeft dit jaar een aantal bijzondere postzegels uitgebracht die ons helpen herinneren aan hoe het ooit was. Een kerstkoor uit vroeger tijden.

Gezegende Kerstdagen

 

Kerstman

Eerlijk gezegd heb ik niks met de kerstman. Voor mij is het een uit Amerika overgewaaid commercieel fenomeen dat bedacht is om mensen aan het eind van het jaar nog even geld uit de zak te kloppen. 
Voor veel mensen is de oorspronkelijke bedoeling van het kerstfeest, het Christelijke feest van de geboorte van Jezus Christus, verworden tot een koopfestijn. Mensen moesten deze week, net voor de lockdown nog even snel boodschappen doen, want anders was niks voor onder de kerstboom. Stel je voor! Geen cadeau's!
Ik snap best dat voor veel winkeliers de lockdown een flinke commerciële tegenvaller is. Het kerstfeest is voor ons ook altijd een tijd voor wat extra's. Maar om nu te doen alsof het kerstfeest met de lockdown totaal in het water valt is wel weer het andere uiterste. 

Het meest vervelende vinden wij dat we elkaar niet kunnen ontmoeten. Drie mensen op bezoek, per dag. Het is vakantietijd. Kinderen hebben vrij van school. Daar wil je iets mee gaan doen. Dat gaan we missen.

Maar we zijn ook wel zo realistisch dat we inzien dat het niet anders kan. Misschien brengt het ons ook wel weer meer terug bij de oorspronkelijke kerstgedachte. Wie weet. 

Kastanjestal

Zonder pracht en praal geeft dit stalletje precies aan waar het om gaat. De bescherming van een geïmproviseerde, maar warme stal en de geboorte van nieuw leven. Je ziet in de kastanjes ook de barsten die we in ons gebroken leven kunnen oplopen. Maar we weten ook dat die kastanjes vruchten zijn die een belofte in zich hebben voor weer nieuw leven.

Hoe mooi is het om daar in deze tijd van lockdown of tijdens de kerstdagen over na te denken.

Kerststal

Het is weer tijd voor de kerststallen. Het is misschien nog een beetje vroeg, maar in deze rare tijd loopt alles toch een beetje door elkaar. Ook dit jaar is er in het Museum De Tien Malen in Putten weer een expositie van kerststallen. Helaas is er geen gelegenheid om die te bezichtigen. 

Maar ik heb nog wel wat fotootjes van voorgaande jaren. Om alvast een beetje in de stemming te komen, zullen we maar zeggen. Want het kerstfeest moet toch doorgaan, met of zonder corona, en of we nu met twee of drie of veel mensen zijn: hij is geboren, en dat móet gevierd.

Sober

Dat wordt dus een sobere kerst dit jaar...

Grauw

Het is grauw in Nederland. Niet alleen wat weer betreft. Ook de hele situatie van corona legt een grauwsluier over het land, eigenlijk over de hele wereld.
We hebben overigens een poosje naar deze boom staan kijken. Een niet zo veel voorkomende boom met ronde vruchten. Ik veronderstel dat het een kakiboom is.

Houd moed, heb lief

 

Ds. Anne-Meta Kobes van de Protestantse Kerk van Heerenveen heeft het initiatief genomen om deze poster te maken. Op veel plaatsen in het land is de tekst inmiddels te zien, bij kerken en op veel aanplakborden.

De PKN heeft dit initiatief overgenomen en heeft gevraagd om dit zoveel mogelijk te delen.

Daarom vandaag ook op mijn Blog:

HOUD MOED, HEB LIEF

IJshaar

Deze week zag ik een aantal foto's langs komen over het bijzondere verschijnsel van IJshaar. Ik heb het deze week niet gezien, maar in mijn archief zat nog deze foto van twee jaar geleden. Het komt voor op dood hout bij een temperatuur van net onder het vriespunt. Daardoor komt er water vrij dat uit het hout wordt geperst en bevriest.
Een heel bijzonder verschijnsel dus.

Kkoouudd...

Het temperatuurverschil met Bonaire en Nederland in deze tijd is ongeveer dertig graden. 

Dus als je na drie weken Bonaire weer thuis komt voelt het ongeveer zoals dit: Kkoouudd...!!

Herinnering

Nog even een laatste herinnering. Niet dat ik daar iedere dag zat. Maar het is wel een mooi beeld om het verblijf op Bonaire mee af te sluiten. Niet echt vakantie, maar wel met het gevoel dat ik daar nuttig was met het helpen bij de repatriëring. 
Drie weken dertig graden. Daar is een normaal mens niet voor gebouwd. Ik verlang weer naar ons koude kikkerland. Naar vorst. Schaatsen uit het vet. De elfstedentocht. Giet it oan? Dat soort dingen. Dat past uiteindelijk meer bij mij.

Voorbij

't Is voorbij. Langzaam zakt de avondzon in de zee als ik op het balkon zit. Een laatste vogel op de electriciteitsdraad zingt rustig zijn lied. Nog even en het eiland verzinkt in een diepe rust. Nou ja, dat geldt voor de meeste mensen en dieren, behalve de muggen. Want die komen meestal 's nachts pas tot leven. 

Voor mij zit het avontuur Bonaire er op. De familie keert binnenkort terug naar Nederland en dat betekent dat de belangrijkste reden om naar dit sub-tropisch oord af te reizen vervallen is. Het zij zo. Ik betwijfel of ik er ooit nog weer zal terugkomen. 

Waar ik wel nog even op terugkom is de foto die ik aan het begin van deze reis op "20 november" liet zien, gemaakt op de luchthaven van Kralendijk: "Once a visitor, always a friend." En zo is het.

No Entry

Het is duidelijk. Eerlijk gezegd weet ik eigenijk niet waarom. Hierachter liggen de zoutvelden. Ik kan mij voorstellen dat dat niet toegankelijk is. Geheim? Misschien is het wel drijfzand. Ik heb ook geen enkele behoefte om dat te gaan uitproberen.

Maar het kan ook zijn omdat het natuurgebied is. Er lopen nogal wat flamingo's en andere vogels rond. Ik denk dat ik het daar maar op hou.

Zoutbergen

Een belangrijke activiteit van Bonaire is de zoutwinning. Ik heb er eerder over geschreven. Zeewater genoeg en als je dat een beetje handig aanpakt kun je daar enorme hoeveelheden zout uit winnen. Dat doen ze dan ook al jaren. In de slaventijd had dat ook zijn donkere kant, maar ik neem aan dat dat tegenwoordig op een meer verantwoorde manier gebeurt.
De zoutbergen trekken altijd wel toeristen. Gisteren troffen wij er een jong stel die er helemaal verbaasd naar stonden te kijken en er het liefst even overheen wilden klauteren. Afgezien van het feit dat het terrein niet toegankelijk is voor onbevoegden lijkt me dat overigens geen prettige bezigheid. Dat spul is scherp en als je je schaaft zal het behoorlijk bijten.

Wat wel kan is wat klompjes zout meenemen. Bij de ingang van het terrein staan speciale bakken die iedere week gevuld worden met klompjes zout om mee te nemen. Ja, en ik zou geen Hollander zijn als ik daar geen gebruik van maak natuurlijk. Souvenir voor het thuisfront.

Die en die

Gisteren ben ik er pas voor het eerst aan toegekomen om met mijn telelens op pad te gaan op Bonaire. Dit zwom in het Gotomeer tussen de flamingo's. 

U zegt natuurlijk onmiddellijk: oh, dat is een...die en die. Maar ik moet het eerst nog even opzoeken. 

Een pelikaan? Nee, die heeft een grote platte bek met een zak aan de onderkant. Ik denk, na enig speurwerk, dat het gewoon een jonge flamingo is. Ze krijgen op latere leeftijd een rode kleur door het voedsel dat ze eten. Daar zit carotenoïde in, een kleurstof die wordt opgenomen in de veren.

Huis van Bomba

Er zijn twee soorten slavenhuisjes op Bonaire. De witte en de gele. Bij "Witte Pan" staat ook nog een groter huis. Dat was het huis van "Bomba" de opzichter.

Slavenhuisjes

 

Het ziet er op het eerste gezicht heel aardig uit. De realiteit is dat dit slavenhuisjes zijn waar de slaven die op de zoutvelden van Bonaire werkten, konden uitrusten van hun zware arbeid en gedurende de week konden slapen. Ze mochten alleen op zondag naar huis, 40 kilometer lopend, naar Rincon.

De huisjes zijn nu een monument, maar ook een soort toeristische attractie. Ze zijn nog geen 2 meter hoog en misschien iets meer dan 2 meter lang en breed. Ongetwijfeld zullen ze met meer personen in één zo'n huisje hebben geslapen. Twee tot zes lees ik op Wikipedia. 

Wantoestanden!

Afschaffing slavernij

Nog altijd staat dit bord aan de kant van de weg die leidt naar een wijk in Kralendijk waar naar verhouding veel witte Nederlanders wonen: makamba's. Het is niet de duurste villawijk, want die ligt aan de kust, maar toch..
Als ik er achter probeer te komen of dit erg leeft krijg ik de indruk dat dit niet breed gedragen wordt. Desondanks zie ik ook wel dat er grote verschillen zijn op Bonaire. Er zijn wijken, met name ook in Rincon, waar veel armoedige huisjes staan. Veertig procent van de lokale bewoners leeft onder de armoedegrens.

Bonaire heeft natuurlijk ook geleden onder de slavernij. De slavenhuisjes aan de kust zijn daar nog altijd een zichtbaar bewijs van en het "Terramar Museum" in Kralendijk doet uitgebreid verslag over die periode. Daar wordt je niet vrolijk van.
Wat kunnen wij daar nu aan doen? Ik denk dat het weinig zin heeft om nu schuldigen aan te wijzen. Maar het is wel goed om ons te realiseren dat dit een periode was waar we niet trots op moeten zijn. Bonaire is nu een gemeente van Nederland en dus zijn wij verantwoordelijk voor alle faciliteiten op Bonaire, scholen, gezondheidszorg, etc. Ik heb de indruk dat dat goed geregeld is. Maar wat doe je aan armoede? Nederland is ook verantwoordelijk voor een goede sociale zorg en dat betekent dat als er bijstand nodig is we ook onze verantwoordelijkheid moeten nemen. 

Bovendien, een heel praktisch punt: aan de infrastructuur zou heel veel verbeterd kunnen en moeten worden. 

Nacht

Hoe dichter je bij de evenaart komt hoe korter de avonden. Rond zeven uur is het altijd al wel donker op Bonaire. Af en toe zie je nog een verlaat zeilschip binnenkomen. Maar dat is in deze tijd ook een zeldzaamheid. 

Met dat het donker wordt komen wel weer de muggen. Van die kleine, bijna onzichtbare muggen, met grote tanden. In groten getale. Die trekken zich van corona niets aan. Dat wil zeggen: spuiten, spuiten en nog eens spuiten. Het is niet anders.

Kerkdienst in coronatijd

Bonaire is tot nut toe redelijk gespaard gebleven van coronaleed. Op Curacao ligt dat even wat anders. Daar neemt de besmetting de laatste dagen weer behoorlijk toe. Maar wat ik hier hoor is dat het op Bonaire om enkele gevallen gaat. De regels hier zijn dezelfde als in Nederland. Bonaire is tenslotte ook een Nederlandse gemeente. Maar de gezaghebber mag hier wel enig eigen beleid voeren. Zo zijn de regels voor kerkbezoek enigszins versoepeld. Weliswaar nog steeds een maximum aantal van 30 volwassenen, anderhalve meter, geen handen even en verplicht registreren. Maar er mag wel weer worden gezongen.

Afgelopen zondag bezocht ik de Protestantse gemeente van Kralendijk waar zo'n 40 personen aanwezig waren waarvan 12 kinderen. Dat is dus nog steeds geheel binnen de normen.