Op deze derde zondag in de vastentijd sta ik even stil bij de "Achelse Kluis".
De monnikengemeenschap van de Sint-Benedictusabdij behoort tot de "Orde van de Cisterciënzers van de Strikte Observantie", in de volksmond "Trappisten" genoemd. De orde leeft volgens de Regel van Benedictus.
"In de vijfde eeuw wilde Benedictus het leven van monnikengemeenschappen ordenen en richting geven. Vóór hem leefden Godzoekers vooral als eremieten en kluizenaars in de woestijnen van het Midden-Oosten. De Regel van Benedictus werd het basisconcept voor heel wat kloosters in de middeleeuwen, waaronder de grote "Orde van Cluny".
Cîteaux
In 1098 stichtte de heilige Robertus met een groep monniken een nieuw klooster in Cîteaux (de Franse Bourgogne). Ze zetten zich daarmee af tegen bepaalde religieuze praktijken die in het machtige Cluny waren gegroeid en die te ver af lagen van het oorspronkelijke ideaal. Het opzet van Cîteaux was terug te keren naar de beginselen van de Regel van Benedictus. Van de Latijnse benaming van Cîteaux, "Cistercium", is de naam "Cisterciënzers" afgeleid.
Na een moeizame start en dankzij de inspiratie en de gedrevenheid van Bernardus van Clairvaux kende Cîteaux in de twaalfde eeuw een grote bloei, met stichtingen van kloosters over heel Europa.
La Trappe
In de daaropvolgende eeuwen kwam er een terugval en ontstond discussie over de juiste toepassing van het monnikenideaal. In de zeventiende eeuw voerde abt de Rancé in zijn gemeenschap van "La Trappe" in Soligny (Normandië) een hervorming door. Hij was voorstander van een strengere invulling van het kloosterleven en knoopte daarmee terug aan met de traditie van de eerste eremieten en kluizenaars. Veel kloosters namen deze hervorming over. Zo ontstond de "Orde van de Cisterciënzers van de Strikte Observantie" (OCSE). En aangezien de beweging gegroeid was in "La Trappe", werden deze monniken "trappisten" genoemd.
Het Tweede Vaticaans Concilie
Ook in onze contreien stonden trappistengemeenschappen lang bekend om hun uiterst strenge levenswijze. Wie er intrad sloot zich voorgoed af van het "wereldse leven". Het Tweede Vaticaans Concilie bracht een zekere verademing, met het accent op broederlijk samenleven.
De Regel van Benedictus bleef echter al die tijd het uitgangspunt voor het leven van de monniken, dat berust op drie pijlers: biddend leven, leven in gemeenschap, leven van arbeid."
"In de vijfde eeuw wilde Benedictus het leven van monnikengemeenschappen ordenen en richting geven. Vóór hem leefden Godzoekers vooral als eremieten en kluizenaars in de woestijnen van het Midden-Oosten. De Regel van Benedictus werd het basisconcept voor heel wat kloosters in de middeleeuwen, waaronder de grote "Orde van Cluny".
Cîteaux
In 1098 stichtte de heilige Robertus met een groep monniken een nieuw klooster in Cîteaux (de Franse Bourgogne). Ze zetten zich daarmee af tegen bepaalde religieuze praktijken die in het machtige Cluny waren gegroeid en die te ver af lagen van het oorspronkelijke ideaal. Het opzet van Cîteaux was terug te keren naar de beginselen van de Regel van Benedictus. Van de Latijnse benaming van Cîteaux, "Cistercium", is de naam "Cisterciënzers" afgeleid.
Na een moeizame start en dankzij de inspiratie en de gedrevenheid van Bernardus van Clairvaux kende Cîteaux in de twaalfde eeuw een grote bloei, met stichtingen van kloosters over heel Europa.
La Trappe
In de daaropvolgende eeuwen kwam er een terugval en ontstond discussie over de juiste toepassing van het monnikenideaal. In de zeventiende eeuw voerde abt de Rancé in zijn gemeenschap van "La Trappe" in Soligny (Normandië) een hervorming door. Hij was voorstander van een strengere invulling van het kloosterleven en knoopte daarmee terug aan met de traditie van de eerste eremieten en kluizenaars. Veel kloosters namen deze hervorming over. Zo ontstond de "Orde van de Cisterciënzers van de Strikte Observantie" (OCSE). En aangezien de beweging gegroeid was in "La Trappe", werden deze monniken "trappisten" genoemd.
Het Tweede Vaticaans Concilie
Ook in onze contreien stonden trappistengemeenschappen lang bekend om hun uiterst strenge levenswijze. Wie er intrad sloot zich voorgoed af van het "wereldse leven". Het Tweede Vaticaans Concilie bracht een zekere verademing, met het accent op broederlijk samenleven.
De Regel van Benedictus bleef echter al die tijd het uitgangspunt voor het leven van de monniken, dat berust op drie pijlers: biddend leven, leven in gemeenschap, leven van arbeid."
Het is een heel verhaal, maar het leek me de moeite waard om het in zijn geheel over te nemen. Om uiteindelijk uit te komen bij de belangrijke Regel van Benedictus waarbij het broederlijk samenleven benadrukt wordt: het leven in een gemeenschap.
Met het oog op de komende verkiezingen van 9 juni is dat misschien iets om nog eens over na te denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten