Geloven in wonderen
Op een dag, niet zo heel lang geleden, keek God vanuit de hemel naar de mensen op aarde. Hij zuchtte en sprak: "Wat kunnen de mensen elkaar het leven toch zuur maken. Ze vechten, ze mopperen en stoten elkaar het brood uit de mond.
Ze maken van het leven één groot tranendal, terwijl ik hen het leven gegeven heb om er van te genieten. Ze bouwen tanks, ze vormen legers en als de oorlog op het hevigst is, kijken ze omhoog naar de hemel en roepen: "Wanneer zal het nu eindelijk eens vrede zijn?" Ze hopen op een wonder, maar eigenlijk geloven ze niet meer in wonderen. Eigenlijk geloven ze helemaal nergens meer in."
De engelen zagen dat God zich bedrukt voelde.
"Kunnen we iets voor U doen?", vroegen ze. God dacht na en knikte. "Ik wil dat jullie naar de aarde gaan en dat jullie ervoor zorgen dat de mensen weer in wonderen gaan geloven."
De engelen knikten begrijpend en gingen zich klaarmaken voor hun reis naar de aarde. Toen ze klaar waren om te vertrekken, zagen ze er uit als echte kerstengelen: wit en wonderbaarlijk. God bekeek hen nadenkend en zei toen: "Zo kan het niet. De tijden zijn veranderd. De mensen lachen jullie uit. Ze geloven niet meer in engelen met vleugels en glanzend witte jurken. Trek die kleren uit en doe iets gewoons aan. Een bloemetjesjurk of een spijkerbroek. Een legging of een overall. Iets waar je je vleugels onder weg kunt stoppen. En doe iets aan je haar."
De engelen gingen weer. Ze knipten hun haren af of maakten er paardenstaarten van. Ze trokken gewone kleren aan, waaronder ze hun vleugels verstopten. En toen ze opnieuw voor God verschenen, kon je nog maar aan één ding zien dat ze engelen waren: aan het licht in hun ogen. Die ogen fonkelden zo helder en vrolijk dat het leek of al hun vroegere glans zich daarin verzameld had.
En God keek naar hen en zei: "Zo is het goed. Ga naar de aarde en zorg ervoor dat de mensen weer in wonderen gaan geloven."
"Maar hoe moeten we dat dan doen?", vroegen de engelen geschrokken. "Niemand ziet dat wij engelen zijn."
Op een dag, niet zo heel lang geleden, keek God vanuit de hemel naar de mensen op aarde. Hij zuchtte en sprak: "Wat kunnen de mensen elkaar het leven toch zuur maken. Ze vechten, ze mopperen en stoten elkaar het brood uit de mond.
Ze maken van het leven één groot tranendal, terwijl ik hen het leven gegeven heb om er van te genieten. Ze bouwen tanks, ze vormen legers en als de oorlog op het hevigst is, kijken ze omhoog naar de hemel en roepen: "Wanneer zal het nu eindelijk eens vrede zijn?" Ze hopen op een wonder, maar eigenlijk geloven ze niet meer in wonderen. Eigenlijk geloven ze helemaal nergens meer in."
De engelen zagen dat God zich bedrukt voelde.
"Kunnen we iets voor U doen?", vroegen ze. God dacht na en knikte. "Ik wil dat jullie naar de aarde gaan en dat jullie ervoor zorgen dat de mensen weer in wonderen gaan geloven."
De engelen knikten begrijpend en gingen zich klaarmaken voor hun reis naar de aarde. Toen ze klaar waren om te vertrekken, zagen ze er uit als echte kerstengelen: wit en wonderbaarlijk. God bekeek hen nadenkend en zei toen: "Zo kan het niet. De tijden zijn veranderd. De mensen lachen jullie uit. Ze geloven niet meer in engelen met vleugels en glanzend witte jurken. Trek die kleren uit en doe iets gewoons aan. Een bloemetjesjurk of een spijkerbroek. Een legging of een overall. Iets waar je je vleugels onder weg kunt stoppen. En doe iets aan je haar."
De engelen gingen weer. Ze knipten hun haren af of maakten er paardenstaarten van. Ze trokken gewone kleren aan, waaronder ze hun vleugels verstopten. En toen ze opnieuw voor God verschenen, kon je nog maar aan één ding zien dat ze engelen waren: aan het licht in hun ogen. Die ogen fonkelden zo helder en vrolijk dat het leek of al hun vroegere glans zich daarin verzameld had.
En God keek naar hen en zei: "Zo is het goed. Ga naar de aarde en zorg ervoor dat de mensen weer in wonderen gaan geloven."
"Maar hoe moeten we dat dan doen?", vroegen de engelen geschrokken. "Niemand ziet dat wij engelen zijn."
"De wonderen zijn de wereld nog niet uit." Antwoordde God.
Daar gingen de engelen. Met horten en stoten omdat ze hun vleugels niet konden gebruiken, daalden ze af naar de aarde en deden daar wat goed was in hun ogen.
God bleef eenzaam achter in de hemel en zei bij zichzelf: "Ik hoop dat ze het redden. Het is in deze tijd niet gemakkelijk om een goede engel te zijn. En te ontdekken dat de mensen eigenlijk niet meer in je geloven. Ik weet daar alles van."
Er zijn mensen die beweren dat de engelen nog steeds niet zijn teruggekeerd naar de hemel. Dat ze nog steeds op aarde wonen en hun best doen om de mensen opnieuw in wonderen te laten geloven. Er zijn zelfs mensen die beweren dat hun buurvrouw een engel is, of hun tante of de bakker van de hoek. Maar of dat waar is?
Ik wens u toe dat u volgend jaar veel mensen zult ontmoeten met licht in de ogen.
(Ikonen: Michaël en Gabriël, 9,5 x 29,5 cm. "Ikonenpagina" Marja Benschop-Smit)
Daar gingen de engelen. Met horten en stoten omdat ze hun vleugels niet konden gebruiken, daalden ze af naar de aarde en deden daar wat goed was in hun ogen.
God bleef eenzaam achter in de hemel en zei bij zichzelf: "Ik hoop dat ze het redden. Het is in deze tijd niet gemakkelijk om een goede engel te zijn. En te ontdekken dat de mensen eigenlijk niet meer in je geloven. Ik weet daar alles van."
Er zijn mensen die beweren dat de engelen nog steeds niet zijn teruggekeerd naar de hemel. Dat ze nog steeds op aarde wonen en hun best doen om de mensen opnieuw in wonderen te laten geloven. Er zijn zelfs mensen die beweren dat hun buurvrouw een engel is, of hun tante of de bakker van de hoek. Maar of dat waar is?
Ik wens u toe dat u volgend jaar veel mensen zult ontmoeten met licht in de ogen.
(Ikonen: Michaël en Gabriël, 9,5 x 29,5 cm. "Ikonenpagina" Marja Benschop-Smit)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten