Spiegel

Soms zie je de werkelijkheid in een soort spiegel.

Wat je dan ziet hangt voor een deel af van de omstandigheden. Soms waait het. En als je dan in een vijver kijkt zie je allemaal rimpels die de werkelijkheid een beetje vervormen. Op andere momenten, als het windstil is, zie je ineens een haarscherp beeld.

Zo is het ook vaak in je eigen leven. Soms is het zo onrustig dat je nauwelijks een goed beeld hebt van jezelf. Maar als je eens een poosje stil bent en rustig kijkt en luistert dan zie je de dingen plotseling een stuk helderder.
Bij een bezoek aan een klooster is het net of je in een soort spiegel kijkt, bij windstil weer.

Ik moest de afgelopen dagen ook denken aan het gedichtje van Dag Hammerskjöld, oud-secretaris generaal van de VN (1953-1961), die tijdens een vredesmissie naar Congo bij een vliegtuigongeluk om het leven kwam:

Stilte is de taal van God

Het is ook de taal van het hart.
Hoe beter je luistert naar je innerlijke stem,
Des te beter hoor je wat er zich om je heen afspeelt.
Alleen wie kan luisteren
Heeft recht van spreken.