Wie in Duitsland Goethe zegt, zegt tegelijk ook Schiller. De beide mannen staan sinds 1857 door de beeldhouwer Ernst Rietschel vereeuwigd in Wiemar, de plaats waar zij de basis hebben gelegd voor de Duitse, en misschien voor een deel ook wel de Europese cultuur,
Goethe, de schrijver en wetenschapper, en Schiller de 10 jaar jongere dichter waren innig bevriend. Die vriendschap schijnt soms wel een soort haat-liefde verhouding geweest te zijn, maar dat is hier niet te merken. "Rudiger Safranski" heeft er een soort standaardwerk over geschreven.
Ik had me voorgenomen deze zomer wat meer aan portretfotografie te doen. Dat is er nog niet echt van gekomen en deze foto telt waarschijnlijk ook niet mee.
Je kunt zo overigens wel in alle rust even oefenen met standpuntbepaling, belichting en scherptediepte. Wil je mensen nog belangrijker maken dan ze al zijn, dan moet je ze van onderen fotograferen.
7 opmerkingen:
Hallo Adri
Hele mooie opname, mooi verhaal.
Je weet een hele hoop.
Gr. Louisa
Beste Adri,
Feitelijk was het een innige vriendschap, die echter aanvankelijk van één kant kwam: Schiller. Speciaal vanwege Goethe kwam hij in het nabijgelegen Jena wonen. Maar Goethe, die al een grote beroemdheid was, kon Schiller niet uitstaan. Hij vond hem een opgeblazen schrijvertje. En Schiller vond jarenlang geen toenadering tot Goethe, hoe succesvol zijn drama’s op het toneel ook waren. Tot die ene keer, dat ze na afloop van een lezing van een of andere prof over plantkunde elkaar bij de uitgang tegenkwamen en uit beleefdheid een paar woorden wisselden. Planten waren Goethes liefde en specialiteit, en Schiller wist net die ene opmerking te maken die Goethe deed stilstaan. Ze kwamen erover in gesprek, waarbij door Goethe historische woorden werden gesproken. Het ging namelijk over de vraag of je planten ook kunt denken onafhankelijk van de concrete waarneming en wat het dan is wat je in gedachten hebt. Schiller vroeg of dat dan alleen een abstract idee was. ‘Als dat een abstract idee is, dan zie ik dat met mijn ogen’, antwoordde Goethe. Hij maakte duidelijk dat hij met innerlijke ogen de oerplant waarnam, waaruit alle bestaande planten kunnen worden afgeleid. Waarmee een wederzijdse liefde was geboren, die onmiddellijk uitmondde in een intensief contact en zelfs in een intensieve samenwerking tussen deze twee giganten. Ze hadden hun wederzijdse stekels overwonnen, en de hele wereld profiteerde ervan. Het is een prachtig verhaal, een oerverhaal eigenlijk.
(woordverificatie: reagi)
Ik moet er eigenlijk nog aan toevoegen dat zij elkaar tot de toppen van hun creatieve kunnen dreven. Goethe zat al een tijdje in een impasse, een dip, maar precies deze op maat gesneden aandacht die Schiller hem schonk en de juiste vragen die hij hem stelde, haalden hem hieruit. Schiller op zijn beurt werd enorm gestimuleerd door de vriendschap en opmerkingen van Goethe. Hij schreef zijn magistrale brieven over esthetische opvoeding, terwijl Goethe in reactie met zijn sprookje van de groene slang kwam aanzetten. Helaas overleed Schiller al jong, hun vriendschap had nog geen tien jaar geduurd. Voor Goethe betekende dit een geweldig verlies, sindsdien sleepte hij zich innerlijk door zijn leven voort. Hij had zijn steun en toeverlaat verloren en hervond nooit meer het elan dat hen beiden bezielde.
Ha Michel,
Bedankt voor je interessante aanvulling.
Volgens mij heb ik ook eens ergens gelezen dat Goethe na zijn dispuut met Schiller "met een paar lijnen voor Schiller zijn idee schetst van de metamorfose van planten, om te laten zien wat je je als een soort geestelijke band tussen de afzonderlijke plantenfenomenen zou kunnen voorstellen."(Inzichten in het mysterie van Golgotha, druk 1. pg 85?) wat later bekend is geworden als zijn zgn. metamorfoseleer. Toch?
Interessante materie!
Hartelijke groet,
Adri
Dag Adri,
Kan in elk geval het standbeeld van deze twee hoge heren goed bekijken tot in detail...
zie dat de beeldhouwer Ernst Rietschel een beetje nonchalant,speels 'n knoop los liet aan Schiller's vest....of is het omdat het vest van hem een beetje aan de strakke kant zit om dat vast mooie mannenlijf met een letterlijk en figuurlijk knappe kop.
en dan zie ik nog iets,
'n lauwerkrans....waarvan ik me afvraag....nou ik weet dat
ze beiden van elkaar zeiden: dat de andere de belangrijkste persoon in zijn leven was geweest...
wie zou bij wie deze krans om het hoofd leggen?
en dan was er nog 'n ''grapjas'' die het schijnbaar nodig vond om een groene fles in de hand van Schiller te leggen...
of is dit toch met 'n bedoeling gedaan, want ik lees:
*Schiller, Goethe en de wijn
Ein halbes Dutzend guter Freunde hoechstens
Um einen kleinen, runden Tisch,
ein Glaeschen Tokaierwein, ein offenes Herz dabei
Und ein vernuenftiges Gespraech - so lieb ich es*
(een man naar mijn hart;-)!!!
* Hij hield dus ook van goed gezelschap, een tafelgesprek en een glaasje wijn. Het moest dus kennelijk bij voorkeur een Tokaier zijn.
Goethe zal zeker tot de vriendenkring aan tafel behoord hebben in Weimar. Ook nu nog staan ze in brons gezellig naast elkaar op een sokkel.
Ook Goethe dronk graag een glaasje wijn, maar dan liever wijn van Rijn en Main, zijn lievelingswijn schijnt die uit de omgeving van Wurzburg geweest te zijn, maar hij versmaadde ook de witte Rijn- en Moezelwijn niet, noch de Franse Bourgognes en Bordeaux.
Er is veel meer bekend over de wijnconsumptie van Goethe, maar Tokaier staat daar niet bij*
Bron:http://spinazieacademie.nl/
Fijn weekend!
Groeten,Ger
Beste Ger,
Bedankt voor je reactie.
Je hebt een heel scherpe blik!
Ik loop altijd te verkondigen dat goede foto's maken een kwestie is van goed kijken.
Maar ik moet je eerlijk bekennen dat die fles mij in het geheel niet was opgevallen.
Mea culpa!
Ook al hielden de beide heren van een goed glas wijn, als het niet zo ver weg was zou ik er naar toe rijden om hem weg te halen en een nieuwe foto te maken.
Hartelijke groet,en eveneens een fijn weekend gewenst,
Adri
Wat een leuke site trouwens: http://spinazieacademie.nl
Een reactie posten