Het is weer tijd voor de sigaren, ofwel "de grote lisdodde".
Je ziet ze op veel plekken langs het water staan. Ze hebben op de één of andere manier iets aantrekkelijks.
Ik heb echter nooit geweten dat deze eetbaar zijn. "Wikipedia" vermeldt daar over:
1.De witte binnenkant van de jonge scheuten is eetbaar, zelfs rauw.
2.Het stuifmeel van de lisdodde bloem is bruikbaar als meel (bloem) voor het bakken van een koek. Per bloem levert dat ongeveer een eetlepel meel op.
3.In het voorjaar kunnen de jonge knoppen gegeten worden als een soort asperges.
4.De wortelstokken zijn zeer zetmeelrijk en een bron van voedsel. De wortels kunnen geschild worden. Vervolgens kan men de vezels koken, bakken, drogen, vermalen tot meel of men kan er siroop van maken door ze langzaam droog te koken. Men kan de wortels na het schillen onder water scheuren en breken om het zetmeel eruit te halen. De wortels kan men eenvoudig bakken in een open vuur, waarbij de wortelbast als een soort bescherming dient tegen het vuur. Na tien tot twintig minuten kan men de wortels openscheuren en de zetmeelrijke vezels eruit halen; deze vezels zijn direct eetbaar. Per persoon heeft men vijftien tot twintig wortels nodig.
5.De zaden van de vrucht zijn eetbaar. Het bruine pluis van de vrucht van de grote lisdodde kan men door te branden verwijderen. Daarna kan men de zaden drogen of roosteren.
Ik ben benieuwd of iemand hier ooit ervaring mee heeft opgedaan.
Je ziet ze op veel plekken langs het water staan. Ze hebben op de één of andere manier iets aantrekkelijks.
Ik heb echter nooit geweten dat deze eetbaar zijn. "Wikipedia" vermeldt daar over:
1.De witte binnenkant van de jonge scheuten is eetbaar, zelfs rauw.
2.Het stuifmeel van de lisdodde bloem is bruikbaar als meel (bloem) voor het bakken van een koek. Per bloem levert dat ongeveer een eetlepel meel op.
3.In het voorjaar kunnen de jonge knoppen gegeten worden als een soort asperges.
4.De wortelstokken zijn zeer zetmeelrijk en een bron van voedsel. De wortels kunnen geschild worden. Vervolgens kan men de vezels koken, bakken, drogen, vermalen tot meel of men kan er siroop van maken door ze langzaam droog te koken. Men kan de wortels na het schillen onder water scheuren en breken om het zetmeel eruit te halen. De wortels kan men eenvoudig bakken in een open vuur, waarbij de wortelbast als een soort bescherming dient tegen het vuur. Na tien tot twintig minuten kan men de wortels openscheuren en de zetmeelrijke vezels eruit halen; deze vezels zijn direct eetbaar. Per persoon heeft men vijftien tot twintig wortels nodig.
5.De zaden van de vrucht zijn eetbaar. Het bruine pluis van de vrucht van de grote lisdodde kan men door te branden verwijderen. Daarna kan men de zaden drogen of roosteren.
Ik ben benieuwd of iemand hier ooit ervaring mee heeft opgedaan.
1 opmerking:
Wist echt niet dat ze te eten waren. Wat ik wél weet is dat als ze straks uitgebloeid zijn, er een pluizig pluimpje verschijnt aan de top van de sigaar. En dat gebruikten de mensen in de prehistorie weer om er vuur mee aan te wakkeren. Het is namelijk spul dat goed en snel fikt, net wat je nodig hebt als je vuur met stokjes moet maken. Zodra je een sprankje vuur hebt, gooi je dat erbij, en dan dunne twijgjes, en dan steeds dikker materiaal. Heb ik in het Archeon geleerd en gezien. En sindsdien wil ik ook alsmaar sigarenpluim verzamelen. Gewoon, voor de heb. Vind het prachtig spul. Beetje magisch.
Een reactie posten