Thuis

Thuis

Als je je voet op de andere oever zet
en het blijkt de hemel te zijn,
als je dan door een hand wordt aangeraakt
en het blijkt Gods hand te zijn,
als je dan de muziek hoort
en het blijken engelen te zijn,
dan ben je niet heengegaan
maar naar huis gegaan.

Afgelopen maandag zou hij 86 jaar zijn geworden. Zondag 13 januari 2013 is hij overleden, een dag voor zijn verjaardag: Wouter Benschop. 

Voor onze moeder was hij Woutje, zijn moeder noemde hem Wouchie, voor ons als kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen was hij onze Pa, onze Opa, en onze Ouwe Opa. Wij herinneren ons hem als, een vriendelijk man, niet zo groot van stuk, maar rechtop, met een Shell-speldje, waar hij best "groos" op was.

Van de acht kinderen uit het gezin waaruit hij kwam is hij verreweg de oudste geworden. Toen hij 85 werd heb ik al eens uitgezocht dat hij de langstlevende mannelijke Benschop was sinds 1585, het begin van onze familiegeschiedenis.

Toen ik hem dat destijds vertelde vond hij dat wel bijzonder, maar zijn reactie had niet iets van trots, dat hij dat gehaald heeft, of zo. Nee, wat er doorklonk in zijn reactie was dankbaarheid. Dankbaarheid voor het leven dat hem geschonken was. 

Gisteren hebben wij hem begraven, in het vertrouwen dat hij naar het Huis van zijn Vader is gegaan. We zijn hem dankbaar voor alles wat hij voor ons heeft betekend.

Toen ik vorige week op zijn kamer was in het verpleeghuis, kwam ik deze orchidee weer tegen. Ik heb daar op "20 februari 2009" ook al eens een foto van laten zien. Hij heeft er jaren van genoten. Hij staat nu bij ons in de vensterbank. 
Onze zorgen gaan nu uit naar onze moeder die in het andere verpleeghuis woont en het allemaal deze week heeft meegemaakt, maar het ook direct daarna weer is vergeten.