De wind joeg het zand met een enorme kracht over het strand. Zelfs de voeten werden af en toe aan het zicht onttrokken.
Het waaide zo hard dat de wind al onze zorgen en gedachten met zich mee nam. Heel ons hoofd waaide leeg.
Nou ja, bijna dan, op een paar hersencellen na. Want je blijft toch nadenken: als die wind al dat zand opjaagt en het verderop weer neerkwakt, dan moet zo'n eiland toch binnen de kortste keren een paar meter verschuiven? En als dan de wind draait, dan verplaatst het zich weer terug. En het waait er altijd.
Tsjonge zeg, dat is stressen. Zo'n eiland heeft het nooit rustig.
2 opmerkingen:
Dat is niet alleen tanden klapperen van de koude....maar ook tandenknarsen van het zand.
En maak je geen zorgen,enkel de fijnste zandkorrels(het stof)zullen op het eiland voor de zand duintjes zorgen de zwaardere korrels leggen geen grote afstanden af.
Vraag me af of jij je geen zorgen maakt over je camera en het fijne zand, wat zich vast niet alleen op enkelhoogte verplaatst,maar ook in de lucht aanwezig is....
Je foto is prachtig van kleur!!!
Groeten,
Ger
Bedankt voor je bezorgdheid Ger. Ik hou mijn camera ook angstvalling onder mijn jas en sta hier met de wind in de rug. Stel je voor dat mijn camera het hier begeeft.. Dan ga ik gelijk terug!
Een reactie posten