Doorschijnend

Een paar weken geleden waren we met de kleinkinderen in de "Orchideeënhoeve" in Luttelgeest in de Noord-Oostpolder.

Een mooie plek om o.a. bloemen, vlinders, vissen, schildpadden en reptielen te zien, en ... met een speeltuin natuurlijk.

Een leuk plek ook om te fotograferen. Nu had ik geen macrolens, noch een statief bij me, dus dit is gewoon maar "uit de hand genomen" en daardoor niet zo scherp.
Een grappig vlindertje. Ik heb eigenlijk nooit eerder vlinders gezien met doorschijnende vleugels.

Gevleugelde vrienden

Van Anthony Fokker met zijn Spin naar een vlinder is eigenlijk niet eens zo'n grote overstap.

Ik denk dat mensen sinds mensenheugenis hebben gekeken naar hoe onze gevleugelde vrienden, de vogels en de vlinders zich voortbewegen in de lucht.
De vrijheid om op te stijgen, je vleugels uit te slaan en neer te strijken waar en wanneer je maar wilt moet een geweldige kick geven.
Maar, hoe doen ze dat toch...?
Anthony Fokker kwam er achter, alhoewel we er, denk ik, nog lang niet alles van begrijpen.

Vooruitgang

Anthony Fokker zat daar in zijn eentje in dat kleine stoeltje bovenop dat gevaarte en vloog daarmee een aantal rondjes om de St. Bavo in Haarlem.

Niks geen veiligheidsvoorschriften, Arbo, etc.

En dan te bedenken dat wij het 100 jaar later de gewoonste zaak van de wereld vinden om met een paar honderd tegelijk de lucht in te gaan. Wat een geweldige vooruitgang heeft de techniek dan toch gemaakt.

Fokker Spin

Mocht u nog niet hebben besloten of en naar welke kerk u vandaag zult gaan, dan is de Grote of St. Bavo in Haarlem misschien nog wel een optie.

Tot en met 3 september staat daar in het kader van de "Fokker Spin Centennial" de Spin tentoongesteld waarmee Anthony Fokker in 1911 een rondje om de St. Bavo in Haarlem vloog.

Als ik de berichten moet geloven viel het niet mee om hem onbeschadigd in de kerk te krijgen. Het valt ook niet mee om er een goede foto van de maken. Daarom moet u zelf maar even gaan kijken.

Leuk verhaal erbij is dat Anthony van het gemeentebestuur destijds een fiets kado kreeg voor zijn prestatie, maar er niet op durfde te fietsen omdat hij bang was voor teveel zijwind. Of het waar is weet ik niet maar zo niet dan is het toch een leuk verhaal.

Magisch

Afgelopen week hebben onze kleinkinderen geheel belangeloos gefigureerd op dit Blog.

Om daar iets tegenover te stellen heb ik een leuk boekje voor ze gekocht: "Het geheime dolfijneneiland", van Margriet Breet. Het is geïllustreerd door Mariëlla van de Beek.
Het verhaal speelt zich deels af in het Dolfinarium en deels op Bali, waar Maya, een gewoon meisje uit Harderwijk, naar toe is verhuisd.
Een spannend en mysterieus verhaal.

Ik heb Margriet via haar Blog "Margriet op reis" gevolgd bij de voorbereiding en totstandkoming van het boek en ook dat is de moeite waard om te lezen. Ze was zo vriendelijk dit exemplaar voor onze kleinkinderen te signeren.

Er is met het boek zelf ook iets bijzonders aan de hand. Ik heb de omslag tot drie keer toe ingescand in mijn computer om er een foto van de maken en iedere keer als ik het van "portret" naar "landscape" wilde draaien verdween het en kon ik het met de beste wil van de wereld in mijn bestanden niet meer terug vinden. Het is dus ècht een mysterieus boek.
Bedankt Julia, Leonie, Luc, Teije en Iza.
En bedankt Margriet!

Glazen bol

Als er één ding is wat ik inmiddels heb geleerd,  is het dat je geen onderscheid moet maken.

Nu ik er een aantal heb laten figureren op dit Blog mag de laatste toch ook niet ontbreken.

Ze hebben nog een hele toekomst voor zich. Je vraagt je soms wel eens af hoe het er over 60 jaar uit zal zien. Zouden ze dan ook met een Blog bezig zijn?
Zou er überhaupt nog een mogelijkheid zijn om digitale foto's te bekijken?

We kunnen niet in een glazen bol kijken, en dat is misschien maar goed ook.

Spotters

Je kunt er niet jong genoeg mee beginnen. Aandacht voor de natuur.

Was het nou een buizerd of een torenvalk? Of gewoon een houtduif?
Ze komen allemaal voor op de Veluwe. En je weet het pas als je ze van dichtbij hebt bekeken.

En, ...het is ook altijd handig als je voor de zekerheid je camera meeneemt. Jong geleerd, ...

Goed gemutst

Het technische verschil met de foto van gisteren is dat ik deze foto meer "volgens het boekje" heb genomen.

Voor portretfoto's wordt in het algemeen een brandpuntsafstand van 85 mm aanbevolen. Dat geeft niet de vertekening die je dichtbij met 50 mm soms krijgt, en het beeld is niet zo vlak door de grotere afstand van langere brandpunten.

Toch was ik met de foto van gisteren niet ontevreden. Hij was natuurlijk sterk gecropt (uitvergroot). Je ziet alleen de voorkant van het gezicht en daardoor is het tekort aan diepte niet zo'n probleem.

Deze foto heeft meer dieptewerking omdat hij meer en profile is genomen. Met een brandpuntsafstand van 85 mm komen de rondingen van het gezicht wat natuurlijker over.


De EXIF Data van deze foto zijn:

Nikon D700 met VR 24-120 F3,5-5,6 G
Diafragma f/13
Belichtingstijd 1/500
ISO 400
Brandpuntsafstand 85 mm
Photoshop Elements 9

Incognito

Ik ben op dit Blog altijd voorzichtig met het publiceren van foto's van personen, om geen inbreuk te maken op de privacy van mensen.

Op sommige momenten denk ik dat het moet kunnen. Zeker als iemand zich zo verscholen houdt achter een bloem en een zonnebril.

De originele foto is natuurlijk in kleur. Maar ik vind portretten in zwart-wit veel mooier. Als je daar dan ook nog een beetje kleur in kunt handhaven wordt het wel heel apart.

EXIF Data:
Canon Powershot G12
Diafragma f/4,5
Belichtingstijd 1/320 sec.
ISO 400
Brandpuntsafstand 25 mm
Photoshop Elements 9

Great moments in time

Er zijn van die momenten dat je denkt dat je de hele wereld veroverd hebt, alleen door een prachtige stok te vinden, waar je vader dan een mooie inkerving in gaat maken.

Volgens mij zijn dat beelden van alle tijden en alle plaatsen. Toen ik de foto maakte herinnerde ik mij dat ik van zijn vader een vrijwel identieke foto heb gemaakt, ongeveer 30 jaar geleden.


Ik heb hem even opgezocht. Hij is een beetje vergeeld, maar het zijn toch "Great moments in time".

Waar blijft de tijd.

Stoer

Kijk eens wat ik kan!

Het is een beetje jammer dat de foto niet helemaal scherp is. Maar je kunt deze stoere bink van drie natuurlijk moeilijk vragen om even stil te gaan staan als hij wilt laten zien hoe hard hij kan op zijn fiets zonder trappers.
Zeker niet als al zijn neefjes en nichtjes er bij staan te kijken.

Verwondering

Hoe verwonderd kun je zijn als je op een regenachtige avond op de Paardendag in Putten naar de optocht staat te kijken.

Dat geldt overigens zowel voor deze jongedame van anderhalf jaar, als voor mij als fotograaf.

Portret

Ik kan zo natuurlijk nog een hele serie foto's laten zien van die mooie oude motoren in Schloss Augustusburg, maar dan wordt het wel een hele motorsite en dat was niet mijn bedoeling.

Het was overigens best een leuk museum, keurig ingericht en onderhouden. Om te mogen fotograferen moest je bij de entree 2,50 euro extra betalen, maar u begrijpt, dat had ik er best voor over.

Ik had mij voorgenomen deze zomer wat meer aan portretfotografie te doen en dat is iets heel anders. Dat viel nog niet mee.
Om te beginnen, een heeeel klein portretje van mijzelf.

Vooruitgang

Leuk om de vooruitgang te zien. Tenminste, dat vind ik.
Hier is de motor in plaats van naast de fiets, al op de fiets gebouwd.

Knap eigenlijk om dat allemaal te uit te vinden.
Ik moet ineens denken aan de verhalen van Willie Wortel uit de Donald Duck van vroeger. Misschien bestaat dat nog wel, ik weet het niet.

Ik zie het helemaal voor me: zo'n werkplaats waar het een enorme puinhoop is en waar van alles staat te knallen en te pruttelen en waar ineens ook rook uitkomt. En ineens is daar dan de fiets met hulpmotor.
Tataaah... En hij doet het nog ook!

Geavanceerd

Dit ziet er toch al een stuk geavanceerder uit, toch?

Een ingenieuze constructie van A.W. Wall Treibsatz uit 1913, waarbij de fiets letterlijk met een hulpmotor en een zogenaamd Phänomenrad wordt aangedreven.

Volgens mij gaat er een kabeltje naar het stuur om gas te kunnen geven.
Snelheid 45-50 km per uur.

Museum Schloss Augustusburg, bij Augustusburg in het Erzgebergte.

Petroleumreitwagen

Deze zogenaamde Petroleumreitwagen van Daimler is de eerste officiële motorfiets ter wereld.

Hij komt uit 1885, had een viertaktmotor, woog 90 kilo en kon een snelheid halen van 12 km per uur. Ter vergelijking: de normale wandelsnelheid ligt op ongeveer 5 km per uur.

Het enige exemplaar is verloren gegaan bij een brand in 1903. Dit is een nagebouwd exemplaar.

Het staat tentoongesteld in het auto-en motormuseum in "Schloss Augustusburg", bij Augustusburg in het Erzgebergte.

Hoe zouden de ontwerpers gereageerd hebben als wij ze hadden verteld dat er tegenwoordig motoren zijn die met gemak 250 km per uur rijden? (Voor alle duidelijkheid: niet die van mij.)

Toeren

De bedoeling van zo'n reisje is natuurlijk om te genieten van het motorrijden. Je ziet in vijf dagen dus best veel asfalt.

Maar wij zijn niet het type dat zo hard en zo snel mogelijk rijdt, dus we hebben ook genoten van het landschap en de omgeving in het Erzgebergte. We rijden redelijk op ons gemak. Dat past ook beter bij onze levensstijl en leeftijd.

We zoeken van tijd tot tijd een terrasje op en stoppen bij een bezienswaardigheid die onze gezamenlijke interesse heeft. Bijvoorbeeld het motormuseum in Schloss Augustusburg. Ik zal daar de komende dagen wat van laten zien.

Trouw

Trouw

Dat is het woord wat me voor vandaag te binnen schiet en wat ik meeneem als ik naar mijn ouders in Vlaardingen ga.

Oud worden is niet altijd gemakkelijk. Je kunt door lichamelijk gebreken in een rolstoel belanden, door vergeetachtigheid niet meer thuis kunnen wonen en na 60 jaar huwelijk onvrijwillig van elkaar gescheiden worden. Maar als je desondanks blij en dankbaar kunt zijn dat je elkaar nog hebt, kun je volgens mij spreken van echte trouw.

Ook al is het twee minuten voor twaalf.

Opgang naar het licht

Deze mooie trappartij is te vinden in het Schloss Augustusburg in het Erzgebergte, waar het grootste motormuseum van Europa is gevestigd. Volgens sommigen het Mekka van de auto- en motorliefhebbers.

Los van die prachtige plek kun je bij zo'n mystieke foto allerlei fantasieën hebben. Licht heeft iets aantrekkelijks. Het heeft ook iets spiritueels.
Het is niet voor niets dat men vroeger de zon aanbad als godheid.

Eenvoudig

Het ziet er allemaal best vriendelijk uit in het Erzgebergte in het voormalige Oost-Duitsland.

Toch, als je even buiten het centrum van een plaatsje komt zie je ook dit soort panden staan.
Gewoon normaal bewoond waarschijnlijk. Niet armoedig, misschien moet je het eenvoudig noemen. Je ziet ook veel leegstanden fabrieksgebouwen.

Ik weet wel, bij ons komt dat natuurlijk ook voor, maar ik heb toch de indruk dat men daar nog wat in te halen heeft.

Ossies

Annaberg-Buchholz, één van de leuke plaatsjes in het Erzgebergte.

Op vrijdagmorgen is er markt, met een overdaad aan bijzondere groenten.
Ik ben daar niet zo goed in thuis, maar ik heb de indruk dat je die bij ons zo niet ziet.



Toch apart, die "Ossies".

Erz

Na al die serieuze berichten over Luther, Goethe en Bach weer even iets heel anders.

Ik heb namelijk helemaal nog niets laten zien van dat leuke reisje in juni naar het Erzgebergte in Duitsland. Bovendien was het daar mooi weer en het kan dezer dagen geen kwaad om dat ook nog even te laten zien.

Het Erzgebergte is prachtig. Niet zo hoog, zo'n 500 - 1000 meter, maar wel gevarieerd, met leuke weggetjes om te rijden en leuke dorpjes.
Mijn beeld van het voormalige Oost-Duitsland, dat het er armoedig, vervallen en grauw uitziet, heb ik echt moeten bijstellen.

De Bijbel als Tom Tom

Gebruikte men de Bijbel ten tijde van de kruistochten als een soort Mission Statement voor de verovering van het Heilige Land, nog lang daarna werd de Bijbel ook nog gezien als een soort Atlas van de wereld.

Heinrich Bünting bracht in 1592 de "Itinerarium Sacrae Scripturae" uit, ofwel: Ein Reisebuch uber die gantze heilige Schrifft".
Het was een opvallend document met een wereldatlas in de vorm van een klaverblad. Hij onderscheidde drie werelddelen: Europa, Azië en Afrika. In het hart van het klaverblad lag Jeruzalem, wat lange tijd werd gezien als het centrum van de wereld. In ieder geval vanuit het gezichtspunt van de kerk.
Drie gebieden lagen er helemaal buiten: Engeland, Scandinavië en links onder Amerika.

Tegenwoordig beschouwen we Amerika zo'n beetje als het centrum van de wereld. Maar of dat gelet op de huidige economische crisis nog lang het geval zal zijn?

Overigens werd Bünting in 1600 uit de kerk gezet vanwege zijn foute leeropvattingen.

Kruisridders

In de Middeleeuwen was de bijbel niet beschikbaar voor het gewone volk. Als er al één was, dan was dat de Vulgaat, de Latijnse versie van de bijbel, maar die kon de leek niet lezen.

De pagina hiernaast stamt uit een zgn. Kruisridderbijbel uit ca. 1250. Het is een beeldverhaal dat in opdracht van de Franse koning Lodewijk IX is gemaakt. Het document bevat 283 afbeeldingen uit het Oude Testament, van het scheppingsverhaal tot aan de geschiedenis van David.
Op deze pagina het verhaal van de profeet Samuel en koning Saul (1 Samuel 11).

Het weerspiegelt, volgens de informatie die ik vond in het Lutherhaus in Eisenach, het beeld van de tijd van de Kruistochten. Men putte kennelijk moed uit de verhalen van David en Saul om ten strijde te trekken naar het Heilige Land.

De Latijnse randteksten zijn later toegevoegd. Het bijzondere van deze Codex is dat hij in 1604 als pauselijk geschenk werd aangeboden aan Sjah Abbas van Perzië, die hem in de rand van commentaar liet voorzien in het Perzisch.

In principio creavit Deus celu et terram.

In het Lutherhaus in Eisenach staat een exemplaar van de zgn. "Gutenbergbijbel" tentoongesteld.

Een kopie natuurlijk, want van de originele versie zijn er nog maar 48 over. De Gutenbergbijbel is tussen 1452 en 1454 gedrukt in Mainz en is het eerste boek ter wereld dat tot stand gekomen is via de door Johannes Gutenberg ontwikkelde boekdrukkunst. Hij drukte 190 exemplaren op papier en 30 speciale exemplaren op perkament. Ze zijn met de hand geïllustreerd met waterverf en bladgoud. Elk exemplaar is een unicum.

Dit is de eerste pagina van het Scheppingsverhaal uit Genesis 1, uit een in 1460 gedrukte Berlijnse kopie van de Gutenbergbijbel. Prachtig in eenvoud en sierlijkheid, met links de afbeeldingen van de dagen van de schepping.

Ik heb hem door het glas gefotografeerd. Enigszins onderbelicht en vervolgens heb ik via de computer het contrast en de scherpte wat vergroot.
Het resultaat viel me eerlijk gezegd niet tegen.

Rostbratwurst

Soms mag je jezelf best wel eens verwennen.

En nu ga ik met u niet de discussie aan of je dat met "Rostbratwurst" moet doen. Ik ga ook niet in op opmerkingen dat mijn lijf dat eigenlijk niet echt nodig heeft.

Soms moet je gewoon niet teveel nadenken, maar gewoon dóen.
Ik ga ervan uit dat je alles in je leven een keer ervaren moet hebben.
Dat geldt dus ook voor Rostbratwurst.

Regen

Het wil niet echt lukken met de zomer dit jaar.

Nu zijn wij geen echte zonaanbidders, maar het kan zoveel gezelliger zijn als het zonnetje schijnt.
Zo kan het er dus ook uitzien, midden op een zomerse dag op de markt in Erfurt. Weinig licht te ontdekken.
Voor ons valt er genoeg te beleven in Thüringen met Goethe, Luther, en dan heb ik Bach nog niet eens genoemd. En als we alles gehad hebben dan hebben we ook altijd nog een goed boek bij ons.
Maar voor die marktkooplui is het toch wel sneu.

Orgelgalerij

De trap naar de orgelgalerij van de kerk in het Augustinerklooster in Erfurt.

"Gaanderij" zeiden wij vroeger ook wel eens.
Het mag allebei volgens van Dale.
Ik geloof dat er verder niet zoveel toelichting bij nodig is.

Middeleeuws

Ik krijg er geen geld voor, maar ik wil toch wel even reclame maken voor Thüringen.

Met links de oude muur van het Augustinerklooster is dit nog een echt Middeleeuws steegje in het centrum van Erfurt. Aan het eind van de straat stond nog een auto maar die heb ik speciaal voor dit plaatje even weg laten halen.

Je waant je hier toch minstens vijf eeuwen terug.

Zouden ze toen trouwens ook al van die gezellige bloembakken voor de ramen hebben gehad?

Lutherroos

Luther gebruikte ter ondertekening van zijn brieven sinds 1530 een zegel dat sinds die tijd wereldwijd een symbool is geworden voor de Lutherse christenen: de Lutherroos.

De inspiratie daarvoor had hij gevonden in één van de ramen van het Augustinerklooster in Erfurt waar hij van 1505 tot 1511 verbleef en waar hij in die tijd dus dagelijks naar keek.

Dit zogenaamde "Leeuwen- en papegaaienvenster" stamt uit 1300. Er staan dieren en bloemen, rozetten, op. De roos staat symbool voor de reinheid van Maria. De papegaaien roepen op om de stem van de apostelen na te volgen om zo op het rechte pad te blijven. De wijnstok en de leeuw verwijzen naar Christus.

Het is een zeldzaam mooi raam. Momenteel wordt het met de andere ramen van het klooster gerestaureerd, maar een kopie ervan is in de bibliotheek van het klooster te bewonderen.

Luther zelf schreef over het symbool van de roos in een brief op 8 juli 1530 aan zijn vriend Lazarus Spengler:

"Das erst sollt ein Kreuz sein, schwarz im Herzen, das seine natürliche Farbe hätte, damit ich mir selbst Erinnerung gäbe, dass der Glaube an den Gekreuzigten uns selig macht… Solch Herz aber soll mitten in einer weissen Rose stehen, anzeigen, dass der Glaube Freude, Trost und Friede gibt… Solche Rose steht im himmelfarbenen Feld, dass solche Freude im Geist und Glauben ein Anfang ist der himmlischen Freude zukünftig…

Und um solch Feld einen goldenen Ring, dass solche Seligkeit im Himmel ewig währt…"

(Deze roos hangt in het Lutherhaus in Eisenach en is een afgietsel van een gipsen medaillon uit het Katharinenportal van het Lutherhaus in Wittenberg)

Augustinerklooster

Toen Maarten Luther 12 jaar was sprak en schreef hij al vloeiend Latijn. Het was dan ook niet verwonderlijk dat hij naar Erfurt ging om daar aan de Universiteit te gaan studeren. Het was de bedoeling dat hij jurist zou worden. Onderweg werd hij overvallen door een hevig onweer en bad hij tot God, en beloofde hij dat als hij daar doorheen zou komen hij het klooster in zou gaan.

En zo geschiedde. Na het onweer ging Luther regelrecht naar het "Augustinerklooster" in Erfurt en trad er in als monnik.
Hij is daar van 1505 tot 1511 gebleven.

Het Evangelisch Augustinerklooster is tegenwoordig een bezinningscentrum voor iedereen die rust en ruimte zoekt om zich een poosje bezig te houden met de "dingen des levens".

Het is ook een ontmoetingsplaats voor de "Nagelkreuzgemeinschaft", een wereldwijde gebedsbeweging die om vergeving bidt voor alle oorlog en onrecht in de wereld.